szarości

Ciepło umyka przez nieszczelne drzwi. Umyka dźwięk i tupot małych stóp. Kruszę się, próbuję nawiązać kontakt. Zamiast tego ląduję na cudzej ścianie jak obiekt drwin, jako coś mniej godnego. Nie pojmuję hipokryzji przykrytej cienką warstwą uśmiechu. Ten uśmiech jest pozbawiony szacunku. Ma stworzyć więź, tylko dla nielicznych widocznie obleczoną w nienawiść. I choć chciałabym móc przez chwilę być kimś innym, nosić za długi płaszcz i kapelusz, trwać w bezruchu bez obaw o przemijanie, jestem tu ‒ nie spełniam oczekiwań i chowam się w szarości. Niedotlenieniu. Niedoświetleniu. W nie dającym się uciszyć szumie.