anna musiał / 1:50

1:50

język reflektora rozlewa się po przeciwległej ścianie;

nie pytam o punkt widzenia, przeciągam linię ciemności

bliżej łóżka. niech wpełznie pod pościel, dotknie mnie

i zwilży, przechwyci w locie pikującym do snu.

nasze okna od dawna się nie domykają,

ciąg powietrza zasysa mnie, zabiera na drugą stronę

przezroczystej materii. tam świat z opowieści na dobranoc,

twarze osłonięte przed spojrzeniami i ty,

która wyszłaś ze mnie rozpychając się maleńkimi odnóżami.

przypominasz teraz kobietę; twoje usta nabrzmiałe kolorem

pęcznieją od kwaśnych soków.

prowadzisz mnie za rękę

i tylko moje stopy maleją z każdym krokiem;

jeszcze jeden i wybaczę ci nawet samotność.

obce imię.

z t. Pandemonium (Eperons-Ostrogi, Kraków 2015)